Tour de France dominantie en wereldtitels, driftbuien en tranen: de hoogtepunten van Mark Cavendish

“], “filter”: “nextExceptions”: “img, blockquote, div”, “nextContainsExceptions”: “img, blockquote, a.btn, ao-button” }”>

Mark Cavendish.

Cav. De Manx-raket. De Manxman.

Cavendish heeft weinig introductie nodig. Hij domineerde de massasprints en wielerbaanborden van de 21e eeuw.

De uittredende supersprinter legde een blockbuster-weg af palmares kopte door een Eddy Merckx-evenaar 34 Tour de France ritzeges en overwinningen op de wereldkampioenschappen en Milaan-San Remo.

En zijn baancarrière met meerdere wereldtitels was ook niet zo slecht.

Lees ook:

Maar Cavendish wordt niet alleen bepaald door zijn laaghangende kogelvormige sprint. De nu 38-jarige draagt ​​zijn hart op de tong en brengt de scherpste tong van de wielersport naar zijn persconferenties.

“Cav” bevestigde deze week dat het seizoen 2023 zijn laatste zou zijn. Om zijn schitterende 18-jarige carrière te eren, halen onze redacteuren hun beste Mark Cavendish-herinneringen op.

Andrew Hood: Oh zo dichtbij Milaan-Sanremo

Cavendish zien racen en winnen was altijd een garantie voor een goede quotering op de finishlijn. Die reacties waren vaak meer controversieel als hij niet won, maar Cavendish droeg altijd zijn hart op de tong.

Cavendish maakte er een punt van om elke echte of vermeende rivaal te verslaan en het vervolgens in hun gezicht te wrijven. André Greipel en Tyler Farrar waren vroege usurpatoren van zijn sprinterstroon die eraan herinnerd moesten worden wie de baas was.

Als er enige twijfel bestond over een nieuwe sheriff in de stad, was het verhaal van Cavendish die met één been uit het pedaal reed terwijl hij langs de bejaarde Mario Cipollini reed tijdens de Ronde van Californië.

De beste overwinning van Cavendish was in Milaan-San Remo 2009, de enige editie die hij won en het enige monument dat zijn 160-plus-overwinning haalde palmares.

Cavendish was dat jaar de grote favoriet voor de sprintersklassieker en kwam met moeite over de Poggio met de kopmannen. Heinrich Haussler zette een vroege sprint in en het leek erop dat de Duits-Australiër zou gaan winnen.

Cavendish vond een ongelooflijke snelheid om uit het achtervolgende peloton te barsten en hem bij de lijn te vangen met een fantastische doorfiets. Haussler was verpletterd door de ervaring en Cavendish explodeerde van vreugde aan de lijn.

Het nieuwe tijdperk was geboren en Cavendish zou het grootste deel van het volgende decennium op de golf van bewondering en verrukking meedrijven.

Sadhbh O’Shea: Eerste groene trui, terugslaan naar haters

Mark Cavendish heeft tal van memorabele momenten om uit te kiezen, waarschijnlijk meer dan de meeste, maar voor mij is dat het jaar waarin hij zijn eerste groene trui van de Tour de France claimde. Op dat moment had hij het jaar ervoor al overwinningen in het puntenklassement behaald in de Vuelta a España en was hij in de twee jaar ervoor tweemaal als tweede geëindigd in de Tourcompetitie.

Cavendish stormde naar vijf etappezeges – waardoor zijn carrièretotaal op 16 kwam – maar groen nemen was niet eenvoudig met Jose Joaquin Rojas die hem bijna de hele weg duwde. Het werd pittig in de laatste bergetappes waarbij Cavendish de tijdsbesparing op de aankomst op de top van de Galibier miste. Gelukkig voor de Manxman zat ongeveer de helft van het peloton in dezelfde groep en mocht hij de volgende dag starten, maar hij had 20 punten gedokt van zijn totaal.

Rojas had al eerder in de race punten van zijn totaal zien aftrekken toen hij Cavendish in de sprint in etappe 5 had geblokkeerd. Desalniettemin zorgde het verlies van 20 punten ervoor dat Rojas met nog maar één etappe te gaan naar slechts 15 achter Cavendish schoof. Uiteindelijk was er weinig voor Cavendish om zich zorgen over te maken toen hij naar de overwinning stormde op de Champs Élysées terwijl Rojas nergens dichtbij kwam.

Niet alle Cavendish-herinneringen zijn goede, en hij beleefde in 2011 nog een heel gedenkwaardig moment toen hij een obsceen gebaar maakte na het winnen van een etappe van de Ronde van Romandië. Hij stak twee vingers op naar mensen van wie hij zei: “Kennis van wielrennen” en trok zich vervolgens terug uit de race. Cavendish’ humeur zou in zijn carrière een paar keer oplaaien, maar dit was er een van de meest memorabele voorbeelden van.

Jim Cotton: Verjaardagstriomf, Gent-Wevelgem tranen

Cavendish’s overwinning in etappe 7 van de Tour de France 2015 was niet zijn “beste”, zijn meest spraakmakende of zijn meest historische. Maar het was een hoogtepunt van mijn dag om mijn 30e verjaardag te vieren, en een moment dat voor altijd in mijn geheugen gegrift staat.

Die zomer woonde ik in Londen en zat ik diep in de lokale weg- en single-speedscènes.

En in die tijd verlichtte “Cav-mania” de fietsgemeenschap. Nadat hij uit de Tour’s Yorkshire dEen jaar eerder begon de “Missile” het seizoen 2015 gloeiend heet en was op een missie om te scoren wat toen zijn 26e etappezege was.

Uit het geheugen was etappe 7 van 2015 zo’n beetje een standaard vlakke etappe van ‘ontsnapping-wacht-vangst-sprint’.

Maar ik keek ernaar terwijl ik mijn verjaardag vierde met vrienden in de zonnige tuin van mijn plaatselijke fietscafé, bier in de hand en van het leven houdend.

Ik was opgegroeid met een grote eerbied voor Cavendish. Hij is slechts zes weken ouder dan ik, en samen met Bradley Wiggins leidde hij de motormanie die deels verantwoordelijk was voor mijn diepe duik in de racewereld.

Dus om Cavendish op mijn verjaardag de rivalen André Greipel en Peter Sagan te zien verslaan, voelde als het kleine cadeautje van de Manx zelf.

En een kleine extra herinnering is toen Cavendish in tranen uitbarstte in de gemengde zone van Gent-Wevelgem 2020 uit angst dat hij misschien net voor de laatste keer had geracet.

Cavendish was soms broos en prikkelbaar, maar dat betekende ook dat hij meedogenloos eerlijk en heel menselijk was. Ik denk dat dat hem tot een ander echelon van sportberoemdheid heeft verheven.

Will Tracy: Tour de France, van bevestiging tot verlossing

Etappe 21 van de Tour 2009

Het was de kers op de taart in de meest dominante Tour de France uit de carrière van Mark Cavendish. Zege nummer zes van de Tour kwam op het grootste podium van de sport voor sprinters: de Champs Élysées in Parijs.

Wat er die dag gebeurde, getuigt niet alleen van Cavendish’s sprintvermogen op zijn hoogtepunt, maar ook van de dominantie van de sprinttrein van zijn Columbia-HTC-team en in het bijzonder hoe goed hij was afgestemd op de leidende man Mark Renshaw.

Het teamwerk in de aanloop naar de finish was fenomenaal, waarbij het team naar voren reed en het tempo controleerde tijdens de acht ronden rond de Arc de Triomphe. In de laatste ronde hoefden de Marks alleen nog maar door de laatste bocht te vliegen, waardoor een dominante sprint ontstond waar geen enkele andere rijder dichtbij genoeg was om in de panning camera-opname naast het duo te komen. Renshaw had zelfs tijd om rechtop te gaan zitten en zijn armen in de lucht te steken terwijl hij naar de tweede plaats reed.

Het commentaar van Paul Sherwen op de live tv-uitzending vat het kernachtig samen: “Ik denk niet dat we daar een foto voor nodig hebben, want er was niemand anders in de foto. Dat was bijna een last-minute solo-aanval!”

Verlossing tijdens de Tour van 2021

Cavendish had niet in de Tour de France van 2021 moeten zijn.

Verdorie, hij werd bijna gedwongen met pensioen te gaan voordat dat seizoen zelfs maar begon, en hij verzekerde zich alleen van een contract bij Deceuninck Quick-Step door zijn salaris te laten betalen door een teamsponsor.

Maar nadat teamgenoot Sam Bennett, de regerend winnaar van de puntentrui in de Tour, in de dagen voorafgaand aan de Tour uitviel met een knieblessure, kreeg de Manxman de knipoog.

Op weg naar de race met 30 Tour-etappezeges in zijn carrière, was een nieuwe overwinning niet uitgesloten voor Cav, maar tegelijkertijd zou niemand verbaasd zijn geweest als de toen 36-jarige helemaal zonder etappezege zou vertrekken – het was tenslotte vijf jaar geleden sinds de laatste.

Toen, in etappe 4, kwam alles samen en was Cavendish opnieuw een Tour de France-etappewinnaar.

Van de ene op de andere dag ging het winnen van Cavendish van verrassend naar opnieuw onvermijdelijk voelen.

De volgende drie weken werden een verhalenboek Tour, met overwinningen nummer 32, 33 en 34 die op hun plaats vielen om het record aller tijden van Merckx te evenaren.

Maar geen enkele zou overeenkomen met de emotionele intensiteit van nummer 31.