Mathieu van der Poel verscheen bevrijd op de E3 Saxo Classic. Met Milaan-San Remo in de tas en de Ronde van Vlaanderen een week weg, racete de Nederlander vrijdag met overgave en verteerde de nederlaag bijna net zo snel als hij de Taaienberg was opgevaren.
Het was op de favoriete klim van Tom Boonen dat Van der Poel besloot de race te openen met nog zo’n 80 km te gaan. Slechts één man kon volgen: zijn oude vijand Wout van Aert, met Tadej Pogačar opvallend uit positie en op achterstand.
Er was een soort hergroepering, maar Van der Poel besloot om het weer op te steken op de Stationberg met nog 57 km te gaan, na de harige afdaling en bijna recht omhoog te gaan met een venijnige versnelling op de geplaveide luchtweg.
Opnieuw volgde Van Aert en dit keer was Pogačar er helemaal weg van. Hoewel ze aansloten bij een eerdere zet, was het duidelijk dat deze drie verschillende bezuinigingen hadden op wie dan ook in de race, en dat bleek ook toen ze over de Paterberg reden en Oude Kwaremont om als trio de finale te rijden.
Aan de streep leek Van der Poel de sprint te openen, maar hij moest buigen voor Van Aert, wat suggereert dat zijn eerdere inspanningen zijn snelheid aan de streep mogelijk hebben ondermijnd.
“Ik ben gaandeweg iets te gretig geweest, denk ik”, zei Van der Poel.
“Ik wilde er een lange en zware finale van maken, om me volledig voor te bereiden op volgende week. Dat is zeker gelukt. Ik voelde me goed op alle beklimmingen en kon een paar keer mooie forcings uitvoeren.”
Van der Poel leek de favoriet voor de sprint van drie, gezien het relatieve gebrek aan eindsnelheid van Pogačar en gezien het feit dat Van Aert een glimp van zwakte had getoond toen Pogačar op de Oude Kwaremont de hel voor leer ging.
De winnaar van Milaan-San Remo voerde echter aan dat de omstandigheden in het voordeel van Van Aert waren.
“We begonnen op iets meer dan 200 meter, vol wind in de rug. Dus zo’n lange sprint was het dus niet”, aldus Van der Poel.
“Uiteindelijk was Wout van Aert te sterk, maar ik kan leven met de tweede plaats.”
Ook al veerde hij zo sterk terug voor de sprint, het zal Van der Poel niet ontgaan zijn dat zijn oude vijand het stuur niet kon vasthouden op de Kwaremont, noch dat de collectieve kracht van zijn Jumbo-Visma-ploeg effectief teniet werd gedaan. .
Er waren misschien verzachtende omstandigheden in de vorm van een valpartij voor Dylan van Baarle en een mechanische valpartij voor Tiesj Benoot, maar de cijfers waren gelijk – Van der Poel met Søren Kragh Andersen voor gezelschap en Van Aert met Nathan Van Hooydonck – voordat het neerkwam naar de laatste drie.
Als zodanig beschouwde Van der Poel – die in feite zei dat hij had geracet op een manier die een basis zou leggen voor een toekomstige race – zijn beker als halfvol.
“In de sprint kwam ik te kort, maar ik kan leven met de tweede plaats”, zei hij.
“Ik wilde vandaag zeker winnen, ik heb deze race nog nooit gewonnen. Ik was er dichtbij – mijn eerste keer dat ik derde werd [in 2021] en nu was ik tweede, dus misschien moet ik volgend jaar terugkomen.”
Van der Poel zal niet meer racen voor de Ronde van Vlaanderen, waarbij hij Gent-Wevelgem en Dwars door Vlaanderen overslaat om zich volledig te concentreren op de Ronde van aanstaande zondag.
“Beter nu verslagen te worden dan volgende week”, zei hij.
